خواب لیز

هنوزم اما هوا تاریک و کوچه تنهاست

زنگ نمي زند این ساعت

                تا اضطراب سپیده

من

  زیر پتوی نمناک

          به دنبال کابوسهای بومی خویش

           تمرکز میکنم

          تا  تکرار شوم

یک بار دیگر بر روی تجربه های شاعری که  به امید خوابی ملایم

             برای آینده ای کوتاه

                   سر میخورد  و عرق میکند

                            روی ملافه های نیمه شبی خویش

 

 و به همین سادگی است گاهی

 که این صبحها تلف میشوند

 یکی یکی . . .

 و به همین سادگی است

که  بروز میکند

 طعم قرمز خون روی سپیدی زندگی

 

 اگر زنگ بزند این ساعت نیمه شبی

من با تو خواهم  گفت

هجوم ملخ بر آخرین لحظات  شب چگونه میسر است 

و رنج  من

           در تکاپوی آخرین حربه

            برای دیدن خوابی که حالا میرود

                       تا به ابد بپیوندد

رویای صادقه ای که از پس تو میدوید

 و گرد و غبار جاده ای خالی

 که حالا در درخشش اولین پرتو آفتاب

            پوست میاندازد

بله . . .

درست گاهی به همین سادگی است

که صبح های کسالت

               سرک میکشند درون خلوت فنجانهای سرد 

 و چیزی نمی ماند

جز بوی وحشتناک چای جوشیده

       در آخرین پرتو آفتاب کم قوت پاییزی

نیمه شب

بدون هیچ پیام درخوری

پر از خالی

 قدم  می زند هنوز

        در ساعت بعد بامداد

   گاهی یکی یکی

             و گاهی دوتا دوتا

 از پشت کوچه محله ما  . . .

 

 می گفت بعد باران

 کوچه ها عابران پیاده را فریاد می کنند

 و مردان خسته

 فرصتی برای مأیوس شدن دارند

 

            با این همه  

                     با هر تردید

                            یک قدم به خانه نزدیکتر می شد

فشنگ

هبوطِ پنبه دانه آسمان

 بر گونه تو

          و یک ماشه

 که برای چکاندن کافی است

          تا فاصله شود

 میان سربی صبح و مرمی سراسیمه ای

 که از سمت من

                 خواهد دوید  

                           سوت زنان

 

 ترانه عقابها در گوشم فریاد می کشند

                               تعجیل کن سپید گونه

                                                      با نگاهت

                                                    تفنگ مرا بنواز

عشق با تمامی کلیشه

دست که تکان داد فهمیدم 

غبار جاده تسکینم نمی دهد

          حالا لحظه ها سنگین تر می گذرند

                    و

                     آبی در انتظار فروریختن خشک می شود

                    تنها آسمان می فهمد

                                                  و

                                                  تنها خورشید می داند

                                                                                 که بعد از تو ...

ماه از پشت دکل های برق بالا می آید

           من گردن می کشم

                     تو را نمی بینم

سمفونی باد

 بر فراز شیروانی مرطوبِ

                این بی سر پناه خانه

                       این بی تو خسته خانه دروغ

 نگاهت مشغول آسمان  و

 لبت مغلوب سرود

 چگونه علم شد این چهار دیوار بی سقف
 که ناگهان تو

               آمدی و

نپرسیده ،

نگفته ،

بی چرا

 از فراز شیروانی نداشته اش

 اوج گرفتی و

طرح ابرها را ترانه سرودی

 و  تا با چمن آشنا شوی

 صد سال بر من گذشته بود

 دخترکان کمرنگترین ِ پردها را کشیدند
                                                و  نگاهت روبه بیماری گذاشت

 من پنهان

 از ما بین شیاری به باریکی کوچه آشتی کنان

 دیدمت

که خوابیده بودی

 بر پهنه قرمز زیتون زار . . .

 با خود اندیشیدم

 اگر امکانی دوباره مقدّر باشد

                    بی شک به تو خواهم گفت

                                                  که مرا روی ناز بالشتت گلدوزی کنی

 بسیار بیشتر از آن شکسته ای
          که رایحهٌ پونه های صحرایی
              و یا دست کم اشکهای این ماهِ مدوّر

 دستت را بگیرند

 امّا

انصاف کن

 من هنوز بر تو نگریسته ام

 تا باد بر گیسوانت می چرخد

 انگشتانت وزن سکوت را تحمّل نمی کنند

 بگو

 بگو

 که به قاب چوبین خود خو نمی کنی

 هوا روبه پژمردگی می رود
               سایه روشن آغاز شده

 بگو

 بگو

 که به قاب چوبین خود خو نمی کنی

 امّا

                جوابی نیست
                              اِلا سمفونی باد
                                      بر پهنه زیتون زار قرمز
 و من
 در افسوس که چرا هیچ وقت از تو نخواستم
                            مرا روی ناز بالشتت گلدوزی کنی

 حالا که رقص آتش

 بر روی سر پنجه های تو حادث می شود

 من در می یابم

 که همه چیز ویران می شود

 و  نمی ماند چیزی مگر سکوت

 امّا

 بیا

 بیا و انصاف کن

 من هنوز بر تو نگریسته ام

 هشدارت داده بودم

                که عرش و آینه
                         در انحصار فرشتگان است

 و 

سرحدّات سریر ملائک

 جایگاه دست اندازی نیست
                 که ایشان هر اندازه هم تشنه
 از چشمهٌ جغرافیای نقشه ها نمی نوشند

 اما تو رفتی

 رفتی تا عرش و آینه
             تا شکست حصر فرشتگان
             تا جوشش چشمه ها از جغرافیای نقشه ها
             تا سرحدّات سریر ملائک

                                                     تا خود خدا

 ای مو خرمایی دریا دل
 ملاحان بر تو درود می گویند
 و  دلت را در می نوردند

 امّا

آخر با تمنای من چه می کنی

 تو

 تو را می گویم

 تو که به قاب چوبین خود خو نمی کنی

                         ای کاش می شد

 مرا روی نازبالشت گلدوزی کنی

                                                                

خدا نگهدار . . .

نمی دانم چقدر طول می کشد

                             تا گوشهایم به شنیدن سکوت تو عادت کند

          امّا

                 خوب می دانم

                                 من هر وقت به تو خدانگهدار گفته ام

                                  به خود سلامی دوباره داده ام

 

 

 

 

بهار مطلق

از خاك وباران اگر بخواهي

                         چيزي به جوانه نمانده

                  شهر در محاصره رايحه توست . . .

                                   و

                                 ظهور امپرا طوريت

                       سقوط همه قرينه هاي جهان است

 

 

 

عالیجناب

قناریها را تو به ترانه آوردی

می دانستی

           دستان من هنوز با خورشید تناسب دارد

       و 

بغض نگاهم ختم نمی شود

                  مگر به آستان دردهای تو

پس

بی تعارف تر بیا

                    بیا و از شیشه های خالی

                                    که نه

                              از دل خالی خود بلکه بگو

که ما شمع بازان ازل خیزیم

خیز و با ما

                      از آن ته ماندهای دلت اگر هست . . .

اگر هم نیست

از وحشی ترین گلهای این دشت شاید

                                   تا با تو همراهی بشاید

به قدر همت محقراین جانب

عالی جناب سیاه پوش این خطه

هذیان در ارتفاع

درست از جایی در ارتفاعات همین درکه خودمان است

که 

آغاز می شود

شعر

عقیم

چشمان تو

            و من که این شبها دارم منگنه می شوم به پانوشت چند سطر سکوت

خوب میدانم

این جور وقتهاست که سکته ناقص کامل می شود

می دانی . .

من چند سالی می شود که نخوابیده ام

و

ترکهای جمجمه ام هی عمیق تر می شوند

تاخیر تو را روزنامهای زرد قلم می زنند

و

من به انتظار آغاز چشمه

صخره ها را به هوای تو با نگاه

ذوب میکنم

                                              تو که اگر می آمدی . . .
                                 می شد

و

آنقدر نیامدی که . . .

حالا

پیاده روهای شنبه هم ما را

                                      قضاوت میکنند

شاید . . .

سالها پیشتر . .

خیابانهایی . .

                ما را از کنار هم عبور داده باشند

         و یا 

               در آستانه دری چرخان

دو نگاه . . 

یک لحظه . . .

یک تصادف . . .

ببخشید . .

یا که

صدایی . . .

شاید . .

در آن طرف خط . . .

اشتباه گرفتیید قربان !

مراسم تدفین پروانه ها در این واحد برگزار نمیشود

امّا

مراسم تدفین خطوط واحد را

                     دختران دبیرستانی
                                 در خطوط تلفن جشن می گیرند همیشه

و جالب آنکه

بازی ما قبل تمام شدن

               همیشه به طرز احمقانه ای

                                                       می ماسد

و

                     می ماساند

                                     ته مانده های آدمی را

ما بین ترکهای جمجمه ام

چیزهایی جوانه زده اند

               امّا با آنکه سالهاست نخوابیده ام

                                       اطمینان دارم

این شعر درست از جایی در ارتفاعات

   همین درکه خودمان آغاز شد

انتحار

بوی تکه تکه شدن می آید
        بوی تیک تاک ساعت انفجار

                 بوی زنده باد مرگ مرگ بر زندگی می آید دوستان !

    آزاد ترین سقوط یک انسان را این جا با کمربندش جشن می گیرند

سقوط انسان رایحه نیست
پایان تنفس است
تجدید حیات نیست
پوست انداختن حشره ای جراحت انگیز است

بر آستان درب باشگاه فریب خوردگان

بوی تکه تکه شدن می آید

          بوی تیک تاک ساعت انفجار

عقربکها به نفس نفس افتاده اند

              عملیاتی دیگردر شرف وقوع است

   این بار صفحه چهل و پنج دور با صدای "بن لادن" می گردد

                                                                    تا برکند بُن همه لادن های جهان را
بیایید باور کنیم
وحشت بزرگ را عقربکهای ساعتهای مچی
از پیش شهادت می دهند